Tren yolculuklarını severim. Zaman burada farklı işler. 15. dakikadan sonra restoran vagonuna geçer, kağıdımı kalemimi alır bir şeyler karalarım. Nitekim şu an da öyle yapıyorum.
Yazmamı söyleyen ilk kişi matematik öğretmenimdi. İsmini unuttum. Lise 1’deydik. Matematik öğretmenimiz aynı zamanda sınıf öğretmenimizdi. Hepimize kağıtlar dağıttı. Hayatımız hakkında bir şeyler bilmek istiyordu. Travmalarımızı & acılarımızı ve ev adresimizi bilmek onun için önemliydi. Ben de yazdım.
Sınıfta en arkada oturan, suskun çocuktum. Ertesi gün derste duraksadı, bana döndü birden. ”Yazarlığa yeteneğin var. Üzerine git, iyi bir yazar olacaksın.” dedi. Hiçbir dersinden yüksek not alamadım. Boş verdiğim bir sınav kağıdına ” Özür dilerim. ” yazmıştım.
Farklı biriydi işte. Bir kumbarası vardı. Derse geç kalırsak 1 TL atardık, yoksa yok yazardı. Beni bıyıklı sakallı görürse 2 TL atmam gerekirdi. Bu kumbaraya gidenler, yetim bir çocuğun eğitim masraflarını karşılıyordu. 4 yıl boyunca her gün dersine geç kaldım. Ve lise 1’den bu yana sakallarımı kesmedim. Beni öyle gördüğünde ” eniştem ” der kumbarayı uzatırdı.
Günüm ! Tabi ya . Günüm hoca. Hatırladım.
03/12/2021
Comments