Yorulmaktan yoruldum Biricik. Canımın istediği kadar değil cebimin yettiği kadar yaşadım. Terkedilmiş izmaritler tanıyor beni. Vakitsiz sönüşler, yarım kalışlar biliyor.
İnsanlar, yükün çok ağır diyor. Esip geçiyorlar yanımdan.
Kalemle kağıt arasında bir dünyam var. Yarattığım hiçbir karakter sarılamaz bana. Yukarıdaki adam da mı bu kadar yalnız? Bulutlara kapanıp ağlarken o da mı kedisiyle bakışır? Alt komşusu tatilde de yok mu ağladığını duyan ?
Ona neden ölümsüz dedik, yazık değil mi ?
Biricik…
Sarılalım mı ?
コメント