Şekerim

Şahika abla barın aşçısıydı (!)

Aslında bulaşık yıkıyordu. Fakat bulaşıkçı diyince kızardı.

 Bize sürekli ” Şekerım” derdi. Bir zaman sonra adı Şekerım olmuştu bizim için. Özbekti, kırıktı türkçesi. Giyimine dikkat ederdi. Abiye elbiselerle bulaşık yıkardı. Sorardı her gün;

 “Bögün nasıl olmuşum şekerım?”

Gurbet zor şekerım. Özlüyorum. 

En çok Timur’u.

 Timur kim abla?”

“Oğlum, 10 yaşında.”

Okula gidiyor mu?”

“Askeri okula gidiyo.”

Nasıl?”

 Paralı. Uzbekte herkesi almıyorlar. Babası yok deyi aldılar. Ama paralı. Çalişiyorum işte. Napiyim.”

Meyhane tarafına 12 bardak çay çekmem gerek.’

Gülümsedik. Kendi etrafında döndü.

 “Bögün nasıl oluşum şekerım?

      Gözel mi yoksa, yok?”