Ödlek!

Bana mı dedin?

Evet. Çok korkuyorum kendimden.

Ya da sıkıcı buluyorum. Bunalıyorum aynaya yansımaktan. Boş sayfalar bildiğim ne varsa unutturuyor bana. Üzüm üzüme bakıyor. Saçım sayfanın rengine karışıyor. Altmışıma varıyorum.

Ananemi özledim.

Öldüğünde fesinin altında bebeklik fotoğrafımı bulmuşlar. Alzheimer’dı. Ben de olmadık şeyler taşırım yanımda. Yere sağlam basmamı sağlıyor, galiba. Yoksa uçup gidermişim gibi geliyor.

Yedi yaşımda, okula başladı yaşıtlarım. Bizimkiler; zayıf, ezilir, beceremez diyip yazdırmadı. Bense farkında değildim bunun. Bir eylül günü sokaklar boşaldı sadece. Başta sevindim. Kimse yok diye, utanmadan sokağa çıkıp oyun oynayabiliyordum. Yalnız oynamanın sıkıcı olduğunu sonradan farkettim.

Dışarıdan bir ıslık sesi geliyor.

O güne kadar rüzgarın hiç o kadar hiddetli estiğini görmemiştim. Dışarı çıkmak istedim. Nasıl bir şey olduğunu merak ettim.

Elime kalem ve kağıt aldım. Kapıyı açtım. Babam seslendi salondan.

‘’ Çıkma, uçarsın!’’

Heyecanlandım iyice. Annemin terliklerini giydim. Dışarı koştum. Dizlerim zar zor bükülüyor. Sol elimde kağıt çırpınıyor. Yıldırım gibi ses çıkarıyor.

Uçmasın diye avcumu sıkmak geliyor aklıma. Ancak buruşmasın istiyorum. Kağıt boş ve yazabileceğim onca şeyle dolu. Ansiklopedi köşelerinde boş yer aramama gerek yok.

Gitmesin istiyorum.

Başta koştuğum için sokağın ortasında kalakaldım. Eve geri dönemiyorum. Rüzgar sırtıma bastırıyor. Babam pencereden bana bakıyor mu? ‘

Perde kapalı.

Bir adım atmalıyım artık. Ayağımı kaldırdım. Öbür avcumda kalem. Üç metrelik bir adım attım. Boyumdan büyük. Kalbimi duyuyorum.

Sol avcumu sıkmışım. Buruştu işte. Benim yüzümden.

Gazateler çirkindi. Takvim yaprakları, bahar gelmeden dökülürdü. Benim yüzümden.

Perdelerden daha beyazdı-babam yüzünden.

Nereden çıktı bu boş kağıt?

Avcumu gevşettim. Gözüm doldu, kızdım. Bir adım daha attım düşünmeden. Bu kez iki ayağım birden havalandı. En az bir metre kadar. Savruldum. Sokağın sonu, caddenin ortasındaki duvara çarptım tüm vücudumla. Omzum acıyor.

Çöktüm yere. Sol avcum boş. Omzumu tutabilirdi. Kalem bana bakıyor.

Ben kendime bakamıyorum.